De grootsheid en pracht van Park Guell in Barcelona is gewoon adembenemend. Iets meer dan een eeuw geleden werd dit gebied echter voor heel andere doeleinden bebouwd.
In 1860 werden de stadsmuren afgebroken en de stad Barcelona ging een periode van snelle industriële en culturele groei in. In de tweede helft van de 19e eeuw breidde Barcelona zich voortdurend uit en omvatte niet alleen de bourgeoisie in het stadscentrum, maar ook de armen in de voormalige industriële buitenwijken. Zo'n zich snel ontwikkelende stad vereiste een nieuwe taal van culturele expressie, wat bijdroeg aan de populariteit van het Catalaanse modernisme en de bloei van Antoni Gaudí's werk.
De plaatsvervanger en senator van de wetgevende vergadering van de provincie Catalonië, Eusebi Guell, vestigde in 1878 de aandacht op de jonge briljante architect Gaudí en sindsdien zijn ze verbonden door een echte vriendschap. In 1901 gaf Güell Gaudí de opdracht om geen stadspark te ontwerpen, maar een echte tuinstad, exclusief bedoeld voor de rijkste mensen in Barcelona. Het dorp kreeg de naam Park Güell. Het is opmerkelijk dat in de Catalaanse taal het woord "Park" wordt gespeld als "Parc", maar Guell nam het idee van een elite woonwijk uit Groot-Brittannië, dus het park kreeg zijn Engelse naam.
Voor de uitvoering van het project is 15 hectare grond aangekocht. De geografische ligging van het dorp leek ideaal: vanaf de hoogten van de berg waarop de constructie werd uitgevoerd, opende zich een uitzicht over het hele majestueuze Barcelona en de Middellandse Zee, en de constante lichte bries die langs de top van de berg liep, maakte het mogelijk is om de Spaanse hitte te doorstaan. Het terrein was erg reliëf, dus het project was van plan om meerdere trappen, voetpaden en viaducten te gebruiken. Maar de plannen van Guell en Gaudi gingen veel verder dan het oplossen van praktische problemen: ze droomden niet alleen over het comfort van toekomstige elitehuizen, maar ook over de versmelting van architectuur met de natuur en God. De religieuze symboliek van Park Güell wordt tot op de dag van vandaag bestudeerd.
Het transportnetwerk aan het begin van de 20e eeuw was nog onderontwikkeld, niemand wilde verhuizen naar een dorp zo ver van het centrum van Barcelona, en het idee van een elite woondorp werd door tijdgenoten niet voldoende gewaardeerd. Van de 62 te koop aangeboden kavels zijn er slechts twee verkocht. Een huis werd gekocht door de advocaat M. Trias-i-Domenech, een vriend van Gaudí. Het tweede huis werd door Gaudi zelf gekocht, waar hij ook na de sluiting van het project tot 1925 woonde. Het derde huis werd gebouwd als model voor toekomstige kopers, maar werd in 1910 door Guell opnieuw ontworpen als zijn eigen woning.
Het gebrek aan kopers maakte het onmogelijk om het geplande project uit te voeren. In 1914 besloot Guell de bouw stop te zetten. In 1918 stierf Eusebi Güell en zijn erfgenamen, die het park niet alleen konden onderhouden, boden het park aan aan de regering van Barcelona, die het in 1922 overnam. Na slechts vier jaar werd Park Güell als stadspark voor bezoekers geopend. Park Güell is opgenomen in de UNESCO-lijst van cultureel erfgoed van de mensheid. In oktober 2013 werd de entree voor het gemeentelijke deel van het park betaald.
Alle drie de huizen die in Par Güell zijn gebouwd, zijn tot op de dag van vandaag bewaard gebleven. Het huis van Trias y Domenech is nog steeds van zijn familie, het huis van Güell werd omgebouwd tot stadsschool en het huis van Gaudí is als museum open voor bezoekers.
