Als je door de toeristische plekken van Parijs loopt, is het moeilijk voor te stellen dat er nog een andere stad ondergronds is, intrigerend en mysterieus. Parijzenaars noemen dit monument de catacomben.
De Catacomben van Parijs is een ondergrondse begraafplaats (gemeentelijk ossuarium) met talrijke tunnels, doorgangen, grotten. De oorsprong gaat terug tot het einde van de achttiende eeuw. Het was oorspronkelijk een kalksteengroeve die werd gebruikt om de stad te bouwen, met name voor de Notre Dame en het Louvre. In de loop van de tijd waren er steeds meer stenen nodig. Onder de stad vormden zich enorme leegtes, waardoor een deel van de straten instortte.
Een ander probleem is gerijpt in de stad. De verschrikkelijke overbevolking van de Parijse begraafplaatsen veroorzaakte vervuiling van het drinkwater, en dit droeg bij tot de verspreiding van epidemieën, ziekten en een aanzienlijke verslechtering van de sanitaire situatie in de stad. In 1786 werd besloten om de botten van de begraafplaatsen van de stad naar verlaten ondergrondse steengroeven te verplaatsen. De tunnels werden versterkt en er werd een trap gebouwd. Tot 1814 werden de stoffelijke resten van de doden naar de catacomben gebracht. De graven waren oorspronkelijk slechts een opeenhoping van botten. Maar na verloop van tijd begon deze griezelige plek als museum te worden gebruikt.
Tijdens hun bestaan dienden de catacomben voor verschillende doeleinden. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was er een Duitse bunker en het hoofdkwartier van het Franse verzet, en tijdens de Koude Oorlog heeft het stadsbestuur een deel van de tunnels omgebouwd tot een schuilkelder.
In 1897 werd deze grote ruimte gekozen door Parijse kunstenaars en intellectuelen voor speciale thema-evenementen, wat het eerste teken van publieke belangstelling in het ossuarium markeerde. Hier werd de treurmars van Chopin uitgevoerd voor honderden deelnemers.
ossuarium
De catacomben bevinden zich in de buurt van Parijs op een diepte van 20 meter, wat overeenkomt met de hoogte van een gebouw van vijf verdiepingen. Om er te komen moet je een wenteltrap van 130 treden naar beneden. Het gebied dat openstaat voor toeristen is een klein deel van een enorm systeem van ondergrondse tunnels die zich uitstrekken over meer dan 300 km. Vandaag is er 2,5 km aan tunnels open voor toeristen. Sommige doorgangen zijn erg smal, met lage plafonds, ondergelopen en gemakkelijk om in te verdwalen. Het is stil en koel onder de grond. Schematisch vallen de tunnels samen met de ligging van de straten van Parijs. Bij de ingang staat op de stenen plaat van het ossuarium: “Stop! Dit is het koninkrijk van de doden."
De overblijfselen van ongeveer 7 miljoen Parijzenaars worden hier bewaard, de meeste zonder naam. Gangen, 1, 6 kilometer lang, bestaan uit netjes gelegde resten van skeletten, gedenkplaten, monumenten, muurschilderingen. De botten worden ontsmet, gesorteerd en gerangschikt in bepaalde, artistiek gezien, composities. Een rij botten vormt een gemeenschappelijke muur van 780 meter lang en tot aan het plafond.
De catacomben bevatten de overblijfselen van beroemde persoonlijkheden als: Francois Rabelais, Jean de La Fontaine, Claude Perrot, evenals Lavoisier, Danton en Robespierre.
Een put, die ooit door steengroevearbeiders werd gebruikt om mortel te bereiden, en een speciaal reservoir voor het verzamelen van water zijn bewaard gebleven.
In de catacomben worden voortdurend restauratiewerkzaamheden uitgevoerd om ze te versterken. De Commissie, opgericht in 1777 door de koning van Frankrijk, bestaat nog steeds. Ze houdt de toestand van de kerkers in de gaten.
Catacomben vandaag
De ondergrondse begraafplaats werd in 1874 geopend als toeristische attractie. Er zijn verschillende voorwaarden om de catacomben te bezoeken, het wordt bijvoorbeeld niet aanbevolen voor mensen met hart- en luchtwegaandoeningen, beperkte mobiliteit en jonge kinderen.
Van alle bezienswaardigheden van Parijs zijn de catacomben een van de meest mysterieuze en verschrikkelijke.
