Soms kan de wetenschap de juiste verklaring voor mysterieuze verschijnselen niet vinden. Dit gebeurde met ongebruikelijke sneeuwnaalden, penitentes of kalgasporen genaamd. Hun eigenaardigheid is dat ze niet het hele jaar door smelten, zelfs niet in de woestijn. Het wordt verondersteld voor het eerst te zijn beschreven door Charles Darwin in maart 1835.
Penitentes betekent berouwvol in het Portugees. Vertaald uit het Duits heeft het concept van "kalgaspore" ongeveer dezelfde betekenis, berouwvolle sneeuw. De spitse toppen doen denken aan de witte hoofdtooien van geestelijken.
Realiteit en hypothesen
De gelijkenis wordt versterkt door het feit dat de kalgasporen in één richting "kijken", naar het oosten. In de Atacama-woestijn viel deze oriëntatie samen met de windrichting. Buurtbewoners zijn er zeker van dat het de wind was die de "beeldhouwer" werd.
Overal is exact hetzelfde beeld te zien: een strikte uitlijning naar het oosten. De wetenschap gelooft dat de reden niet de wind was, maar de oriëntatie langs de parallellen, omdat berouwvolle sneeuw dichter bij de evenaar wordt gevormd. De zonnestralen vallen daar bijna verticaal.
Observaties van de broederschap van de kruistochten leidden tot de hypothese van onderwijs vanwege de zon. Sneeuw smelt maar aan één kant. Als gevolg hiervan verschijnen depressies, die het licht van de ene weerkaatsen en als gevolg daarvan de andere kant "ondermijnen".
Voorbeelden van
Wetenschappers hebben ontdekt waarom de sneeuw niet volledig smelt door de felle zon. Volgens de onderzoekers was de reden de droogte van de lucht, de oneffenheden van het oppervlak en de rotsigheid. Dit biedt de voorwaarden voor "kruisverscherping" met de weerkaatsing van licht van de zon of verdamping. Van een vaste toestand gaat een vloeistof onmiddellijk over in een gasvormige toestand, dat wil zeggen, hij sublimeert.
In het hete Atacama ziet zo'n foto er erg indrukwekkend uit: de sneeuwnaalden lijken uit de hete grond te groeien, hoewel neerslag in dit gebied uiterst zeldzaam is. Door de hevige sneeuwval in 2011 was er echter angst voor mogelijke overstromingen.
Kalgasporen beslaan gewoonlijk vele kilometers gebied, en de gebruikelijke grootte van naalden is 6 meter. De meest opvallende, dertig meter lange "monniken" werden gevonden op de Everest, op de Khumbu-gletsjer.
Wetenschappers hebben geen antwoord kunnen geven op hoe het proces van vorming van het ijsstruikgewas verloopt. Volgens een van de hypothesen slaat de scherpe top vocht neer, dat een "omgekeerde ijspegel" vormt wanneer het naar beneden stroomt.
De zoektocht gaat verder
De onderzoekers suggereren dat zowel het elektromagnetische veld als de zonnestraling het proces beïnvloeden. De wetenschap verzekert dat de wind geen enkele rol speelt, hoewel de lokale bevolking zeker is van het tegenovergestelde.
Klimmers gebruiken kalgaspor als een soort trap met vaste touwen op bijzonder steile hellingen, waar het te veel tijd en moeite kost om af te dalen of te stijgen.
Interessant is dat penitantes ook op andere planeten zijn "gevonden". Formaties van "monniken" bevinden zich op het oppervlak van Europa, de maan van Jupiter, bedekt met een ijskorst.
Het is gebruikelijker dat mensen de mysterieuze schoonheden van hun geboorteplaneet bewonderen. Het onbekende is voldoende.
