In 1595, tijdens het verblijf van Sir Walter Raleigh op het eiland Trinidad, toonden lokale bewoners een meer van bitumen, "zwart goud", Tierra de Brea. Een ondernemende Europeaan organiseerde het transport van natuurlijk asfalt voor de bouw van de Westminster Bridge. Tijdens het transport smolt echter een deel van het materiaal, waardoor de paarden besmet raakten.
Industriële ontwikkeling begon in 1867. Van de verkregen grondstoffen is een hoogwaardig wegdek gemaakt. 10 miljoen ton is gebruikt in het Caribisch gebied en ver daarbuiten.
In plaats van water - bitumen
Het asfalt dat bij Peach Lake wordt gewonnen, wordt in de straten van vijftig staten gelegd. Onder hen zijn de Verenigde Staten, Egypte, Japan, India, Singapore en Groot-Brittannië.
Het meer ligt in het zuidwesten van Trinidad. In plaats van water in de depressie is er vloeibaar asfalt. Volgens voorspellingen van experts bevat de natuurlijke opslag meer dan 6.000.000 ton waardevol materiaal. Deze hoeveelheid zou genoeg moeten zijn voor 4 eeuwen.
De ondernemende ontdekker gebruikte de vondst om de huid van het schip te teer te maken. Momenteel produceert het reservoir tienduizenden tonnen bitumen. Nu is het verbazingwekkende natuurlijke stuwmeer ook een toeristische attractie geworden. Jaarlijks komen er zo'n 20 duizend reizigers kijken.
Hoe het meer verscheen
Volgens de legende was er in de oudheid op de plaats van het stuwmeer een nederzetting van de Chima-indianen. Eens, ter ere van de overwinning op vijanden, hielden mensen een feestdag. Er werden veel kolibries op gegeten. Voor de uitroeiing van de heilige vogels waren de goden boos op de Indianen. Van hun woede ging de aarde open en verzwolg het dorp van degenen die schuldig waren aan heiligschennis. Een bitumineus meer verscheen in de plaats van hun woningen.
In werkelijkheid werd Peach Lake gevormd op geologische breuken. Meer precies, het reservoir bevindt zich op hun kruispunt. De ingewanden van de aarde voeden de Tierra de Brea met olie. Na verdamping van de lichtere fracties van zwart goud blijven zwaardere stoffen over. Natuurlijk asfalt is samengesteld uit olie, klei en water.
Peach Lake is op geen enkele manier inferieur aan andere bitumineuze reservoirs in het vermogen om verschillende objecten te absorberen. Ze zinken allemaal naar de bodem. Millennia gaan voorbij en de verzonken rijkdom komt aan de oppervlakte. Dus aan de oppervlakte werden het skelet van een gigantische luiaard, een mastodontand en huishoudelijke artikelen van indianenstammen ontdekt. In 1928 presenteerde het meer de onderzoekers een boom, waarvan de leeftijd gelijk was aan 4 duizend jaar.
De diepte van het reservoir bereikt 80 meter. Een bezoek aan deze geweldige plek is het beste van juni tot december, tijdens het regenseizoen. Het is dan dat je kunt zwemmen in Peach Lake. Water verzadigd met zwavel wordt erkend als genezend.
Er is een informatiecentrum niet ver van het meer. In het gebouw is er een museum over de geschiedenis van het stuwmeer. De expositie presenteert vondsten die op verschillende tijdstippen uit het meer zijn genomen.
Toeristische routes krijgen ongeveer een kwart van het gebied van het stuwmeer toegewezen. Niet alle zijn gemarkeerd. In gevaarlijke gebieden kunnen reizigers die besluiten het zonder gids te doen in teer zwemmen. Naarmate je dichter bij het centrum komt, neemt het aantal gevaarlijke plekken toe.
En het is raadzaam om speciale schoenen te kiezen: comfortabel, waterdicht, met dikke zolen. Rond het meer is een sterk zwavelaroma merkbaar. Roken is verboden vanwege de hoge concentratie methaan in de lucht.
