Een zonnewijzer is als een menselijke ziel, hij werkt alleen als hij licht is.
instructies:
Stap 1
De pilaar, die als klok werd gebruikt, werd een gnomon genoemd. De zonnewijzer is een apparaat om de tijd te bepalen door de verandering in de lengte van de schaduw van de gnomon en zijn beweging langs de wijzerplaat. Het uiterlijk van deze klok wordt geassocieerd met het moment waarop een persoon de relatie realiseerde tussen de lengte en positie van de zonneschaduw van bepaalde objecten en de positie van de zon aan de hemel. Een van de eerste zonnewijzers gevonden in de Naut-begraafplaats (Ierland) dateert uit 5000 voor Christus. De obelisken van het oude Egypte en Babylon werden gebruikt om de tijd van de dag te bepalen aan de hand van de lengte van de schaduw.
De grootste filosofen en wiskundigen van het oude Griekenland - Anaximander, Anaximenes, Eudoxus, Aristarchus - waren bezig met het verbeteren van de zonnewijzer. De oude volkeren kenden de verdeling van de dag niet in 24 gelijke delen. Ze verdeelden de daglichturen over 12 uur, van zonsopgang tot zonsondergang, dus op verschillende tijdstippen van het jaar was de lengte van het uur verschillend. In de oude zonnewijzer - de scaphis - werd de tijd bepaald door de lengte van de schaduw die door de gnomon werd geworpen op het oppervlak van een bolvormige inkeping gemarkeerd met complexe rondingen. Met de introductie van gelijke uren dag en nacht, werd de tijd niet bepaald door de lengte van de schaduw, maar door de richting ervan.
Stap 2
De eenvoudigste zonnewijzer geeft de zonnetijd weer, dat wil zeggen, houdt geen rekening met de verdeling van de aarde in tijdzones. U kunt de zonnewijzer alleen overdag en in aanwezigheid van de zon gebruiken. Op een zonnige dag werpt elke pilaar een schaduw. Om erachter te komen hoe laat het was, maten mensen de schaduw in stappen. 's Morgens was het langer, 's middags werd het heel kort en 's avonds werd het weer langer. Voor veel volkeren dienden deze obelisken tegelijkertijd om de cultus van de zonnegod te aanbidden.
Een werkend model van een zonnewijzer wordt tentoongesteld op de binnenplaats van het Museum van Oudheden van het Historisch en Cultureel Reservaat van Kertsj. Nu kan iedereen zien hoe de oude Grieken, die honderden jaren geleden op het grondgebied van Kertsj woonden, de tijd hebben gemeten. Dit is een werkend model, het origineel wordt bewaard in de expositie, museumbezoekers kunnen het zien. Dit exemplaar van de klok werd geïnstalleerd rekening houdend met alle lokale eigenaardigheden en telt echt de tijd op een zonnige dag.
Stap 3
Er zijn horizontale, verticale zonnewijzers (als het vlak van de wijzerplaat verticaal is en van west naar oost gericht), ochtend of avond (het vlak is verticaal, van noord naar zuid). Er werden ook kegelvormige, bolvormige, cilindrische zonnewijzers gebouwd. Naast horloges van edele en gewone metalen, steen, hout en papier, zocht men ook naar primitieve manieren om de tijd te meten aan de hand van de schaduw, toen het enige hulpmiddel daarvoor een mensenhand met vijf vingers was.
De eenvoudigste manier om de tijd te meten met behulp van de zogenaamde zonnewijzer, was dat de linkerhand werd gedraaid met de palm naar boven en de opwaartse duim de rol van een schaduwhand speelde. Afhankelijk van de lengte van deze schaduw, in vergelijking met de rest van de vingers van de hand, was het mogelijk om ongeveer de tijd te bepalen. Deze eenvoudige manier om tijd te meten bestaat al heel lang onder de plattelandsbevolking. Een kort takje ter lengte van de pink, loodrecht tussen pink en ringvinger gehouden, was voldoende als schaduwwijzer.
