De verering van de hemel en de hemellichamen is de basis van veel oude overtuigingen en culturele tradities. De hemel, als de drager van goddelijk licht en zuiverheid van gedachten, stond in contrast met de aarde met zijn problemen, ziekten en oorlogen. Het oude China was geen uitzondering, waarin de cultus van de hemel de hoeksteen werd van religie en staat.
Een land bedekt door de lucht
In veel opzichten kwam de definitie van China als een hemels land voort uit zijn locatie. Het oude China was geïsoleerd van de rest van de wereld door natuurlijke barrières - bergen in het westen, zeeën in het oosten en zuidoosten. En alleen vanuit het noorden werd het land opengesteld voor talloze hordes nomaden die de burgerbevolking voortdurend kwelden.
Langzamerhand raakten de mensen ervan overtuigd dat de aarde een enorm vierkant is, bedekt met een hemelschijf. Maar de hoeken van het plein gaan verder dan de grenzen van het firmament, en daarom worden deze landen bewoond door slechte mensen die de genade van de goden niet kennen. De aarde, waarover de hemelschijf zichtbaar was, begon het Hemelse Rijk (Tien Xia) te worden genoemd - gekozen en beschermd door de goden.
Omdat het Hemelse Land zich in het midden van het plein bevond, was de andere naam de Middenstaat (Zhong Guo).
Zoon des hemels
Volgens de religieuze overtuigingen van China was de heerser van het land de vertegenwoordiger van de hemel op aarde. Om de goddelijke oorsprong van macht te benadrukken, werd de Chinese keizer de Zoon van de Hemel genoemd. Omdat de hemel zijn macht overdroeg aan slechts één persoon, gehoorzaamde het hele hemelse rijk hem. De heerser regeerde niet alleen het land, maar ook de tijd - in de vorm van een kalender en chronologie.
Het centrum van de wereld was aan het hof van de Chinese keizer, en daaruit, als van een steen die in het water werd gegooid, liepen de cirkels uiteen - de dienaren van de keizer, het gewone volk, vazalvorstendommen en, ten slotte, barbaren in de hoeken van de wereld. Alle barbaarse heersers van de afgelegen landen werden beschouwd als niets meer dan vazallen van de Chinese keizer.
Zo dicht mogelijk bij de goden
De belangrijkste religieuze gebouwen van het oude China benadrukten de nabijheid van de keizer tot het firmament. Het paleis van de heerser in Peking, dat de Verboden Stad werd genoemd, bestond uit 9999 kamers, precies één minder dan in het paleis van de God van de Hemel.
Even oud als de Verboden Stad - de majestueuze Tempel van de Hemel is nog steeds het belangrijkste heiligdom van het Chinese volk. Hier, in een bijzonder moeilijke tijd voor het land, kon de keizer zich terugtrekken om met de goden te overleggen. Dergelijke ceremonies duurden twee weken en werden begeleid door prachtige processies van wel honderd mensen, paarden en oorlogsolifanten. In de Tempel van de Hemel vonden tot de 20e eeuw kroningen van keizers plaats.
Ten tijde van zijn vazalafhankelijkheid van China nam Japan de uitverkorenheid van God als de hoogste heerser over van de Chinese cultuur. In de Japanse staat begon de keizer de Zoon van de Zon te worden genoemd, omdat tegen die tijd de naam "Land van de Rijzende Zon" was vastgesteld voor het kleine eilandland.
In de moderne Volksrepubliek China betekent de term 'hemels rijk' de hele wereld, maar in Rusland wordt het nog steeds alleen met China geassocieerd.
