Eén blik op de fysieke kaart van Turkije is voldoende om met vertrouwen te zeggen dat het een bergachtig land is. De Turkse plateaus worden soepel vervangen door bergketens en sommige kliffen aan de kust zijn echte actieve of uitgedoofde vulkanen.
Bergsystemen van Turkije
Het is het bergachtige reliëf dat over de hele ruimte van dit prachtige land heerst. Er zijn 3 belangrijke bergsystemen verspreid over het grondgebied van Turkije.
In het noorden zijn dit de Pontine Mountains. Anders worden ze het Zwarte Zeegebergte genoemd. Dit bergsysteem strekt zich uit over 1000 kilometer langs de hele kust van de Zwarte Zee. Bestaat uit verschillende parallelle richels met valleien ertussen. De hoogte van deze bergen neemt toe van west naar oost, van 2000 meter naar 3500 meter. Het hoogste punt van het Pontijnse gebergte is Kachkar Peak, 3931 meter hoog. In het noorden van Turkije dalen ze steil af naar zee, waarbij soms geen kuststrook overblijft. In het oosten is dit systeem moeilijk te passeren, met steile hellingen, richels en de afwezigheid van valleien. De Pontine Mountains zijn afzettingen van natuurlijke hulpbronnen. Daar, in Turkije, worden koperertsen, polymetalen, kristallijne leisteen en graniet ontwikkeld en gedolven. De zuidelijke hellingen van het Pontijnse gebergte zijn bedekt met doornstruiken en gemengde bossen, en het noordelijke deel is begroeid met eikenbossen, beukenbossen en naaldbossen. Alle vlaktes van Piemonte zijn dichtbevolkt.
Het Toros- of Taurusgebergte ligt in het zuiden van Turkije. Deze bergketens strekken zich uit langs de hele zuidkust van het land. Dit systeem is, vanwege verschillende klimatologische en geofysische kenmerken, verdeeld in 3 delen: West-, Oost- en Centraal-Taurus. De hoogste top van het hele Toros-systeem is Demirkazik, met een hoogte van 3806 meter. Alle Taurus-gebergten zijn omzoomd met rivieren die uitmonden in de Middellandse Zee. Op het grondgebied van de Westelijke Stier bevindt zich een groep meren, waarvan sommige zoetwater. Vegetatie op de Taurus is zwak. Op vochtige plaatsen zijn de bergen bedekt met dennenbossen; in droge gebieden wordt de vegetatie vertegenwoordigd door struiken van berberis en doornige planten. Toros is interessant voor klimmers, het is dit bergsysteem dat in de winter toeristen ontvangt voor skivakanties.
Het westelijke deel van het land is de Armeense Hooglanden. Daar worden bergketens gecombineerd met diepe depressies en holtes. En de bergen zelf zijn een karakteristieke bergketen van individuele toppen en lange ketens. Dit is de meest ontoegankelijke en ruige regio van Turkije. De meest bekende piek is Mount Big Ararat. De hoogte is 5165 meter. Deze besneeuwde en harde top is van een afstand voor vele tientallen kilometers zichtbaar. De top van de berg is bedekt met een schil van ijs en sneeuw. Vanaf de bergtoppen van Ararat voert de rivier de Araks zijn snelle wateren. Ooit werd de top van Big Ararat beschouwd als de top van de wereld. Het was bij haar, volgens de legende, dat de Ark van Noach landde, waar de tabletten met het Oude Testament werden gevonden. Alleen ervaren klimmers overwinnen deze berg.
In het westen is er een klein bergplateau. Anatolië onderscheidt zich niet door hoge bergkammen en de bergen hebben het karakter van kleine massieven. Anatolië is een reeks van afvoerloze bassins, waaronder lage bergruggen als eilandjes liggen. De hoofdstad van Turkije, Ankara, ligt op een van de plateaus van Anatolië. Het is op het grondgebied van de Anatolische bergen dat het op een na grootste meer van het land, Van, zich bevindt.
Bergen en de toekomst
Turkije is dus niet alleen een internationale badplaats, het is een groot bergachtig land met zijn eigen kenmerken en mogelijkheden, die gedeeltelijk verborgen zijn onder de bergketens. Het alpineskitoerisme ontwikkelt zich steeds meer in Turkije. Verschillende deposito's van de natuurlijke hulpbronnen van het land worden ontwikkeld.
