Wereldkaarten veranderen voortdurend. Nieuwe nederzettingen verschijnen, oude verdwijnen. Maar steden sterven niet meteen uit en bestaan nog een tijdje op oude kaarten, ter nagedachtenis aan voormalige bewoners. Ze bestaan, hebben hun levende geest verloren en veranderen in geesten. En foto's van hun lege straten worden een welkome trofee voor fans van extreem toerisme.
Elke stad werd ooit voor het eerst in kaart gebracht. Hij leefde, groeide, ontwikkelde zich. Mensen liepen door de straten, kinderen renden naar school. Onder het bladerdak van stadsparken ontmoetten geliefden elkaar en op de begraafplaats rouwden familieleden om hun overleden dierbaren. Maar in het leven van elke stad komt er een moment dat het niet langer op kaarten wordt getekend. Het leven in hem sterft af - geleidelijk of onmiddellijk, 's nachts. En nu fluit de wind langs de eens zo drukke lanen en kijken huizen uit op straat met lege donkere kozijnen.
Pripyat
De beruchte Oekraïense stad Pripyat hield op te bestaan na het ongeluk in Tsjernobyl in de nacht van 26 april 1986. Binnen een paar uur was de stad met zes tienduizenden inwoners bijna volledig geëvacueerd. Tegenwoordig groeien er bomen in de straten van Pripyat die zich een weg hebben gebaand door het asfalt, en dwalen groepen toeristen, liefhebbers van extreme recreatie, die zichzelf graag stalkers noemen, rond.
Kadykchan
Het Sovjet-Noorden werd op grote schaal beheerst. Duizenden dorpen, stedelijke nederzettingen, steden groeiden bijna van de ene op de andere dag rond kolenmijnen, goudmijnen en de beruchte Kolyma-kampen. Een van dergelijke nederzettingen van het stedelijke type was Kadykchan, gelegen in het Susuman-district van de regio Magadan. Kadykchan dankt zijn uiterlijk aan de rijke steenkoolafzetting van de hoogste kwaliteit die ernaast te vinden is. In 1986 was de bevolking van de stad meer dan 10.000 mensen. Nadat de mijnstad als onrendabel werd erkend (dit gebeurde in 2003), veranderde Kadykchan in een spookstad. Meubels en boeken zijn nog steeds in de appartementen bewaard gebleven, vergeten auto's staan in de garages en op het centrale plein staat een vervallen buste van de eerste Sovjetleider, die in de winter door sneeuwstormen bijna tot aan het hoofd bedekt is met sneeuw.
Centralia
Weinig mensen weten dat het beroemde stadje Silent Hill uit de gelijknamige horrorfilm een echt prototype heeft. Dit is de nederzetting Centralia (VS, Pennsylvania), die in 1866 de status van stad kreeg. De economie van de stad leefde van de mijnbouw in de omliggende mijnen. De verlaten kolenmijnen waren de oorzaak van de tragedie die Centralia verwoestte. Door de nalatigheid van de brandweerlieden ontstond er direct onder de stad een ondergrondse brand, die tot op de dag van vandaag voortduurt. De postcode van de gemeente werd in 2002 door de US Postal Service geëlimineerd. Centralia is een spookstad geworden.
Detroit
Een andere Amerikaanse stad is onlangs toegetreden tot de spookstadgemeenschap. Dit is Detroit, ooit een industrieel juweeltje onder Amerikaanse steden. Het verval van de stad begon in de jaren 50 van de vorige eeuw. Tegenwoordig is Detroit een spookstad met nauwelijks een glimp van het leven.
San Zhi
Niet ver van Taipei (Taiwan) ligt de gefermenteerde stad San Zhi. De stad is bedacht en gebouwd als een ultramoderne vakantieplek voor de rijke elite. Op de bouwplaats gebeurden echter voortdurend ongelukken, waardoor bij omwonenden het idee ontstond dat de stad vervloekt was. De bouw werd opgeschort en vervolgens volledig ingekort. De stad is veranderd in een spook, maar trekt nog steeds massa's extreme toeristen aan.
Steden, zoals alle levende wezens, sterven uit. Maar je kunt de stad niet begraven. En vandaag trekken veel van de steden die al zijn omgekomen nog steeds toeristen aan, aangetrokken door een vreemd verlangen om de skeletten van de straten en huizen die ooit vol leven waren, te verkennen en vast te leggen op fotografische films.
